Hoe groot is de kans om 3 keer een trauma op te lopen in 1 stad én terwijl je hier niet woont?
Die kans is heel klein, zelfs 2 trauma’s zijn al bijzonder en 3 helemaal. Het overkwam mij en binnen een tijdsbestek van 44 jaar…
Dit wil ik graag uitleggen.
Iedereen die mijn blogs leest, weet dat ik inmiddels een lange lijst aan (voorouderlijke) trauma’s heb overwonnen. Hier schrijf ik over, voor mijzelf als uitlaatklep en omdat ik schrijven heerlijk vind. Ook voor een ieder die dit interessant vindt en hier misschien hoop of kracht uit kan halen. Mijn specialiteit is de emotionele erfenis, woorden die ik verzon als titel voor mijn boek dat in 2019 uitkwam, en gaat over de trauma’s die van generatie op generatie worden doorgegeven.
Onlangs kwam ik erachter dat ik in 44 jaar tijd, op mijn 15e, 16e en 58e leeftijd, een trauma heb opgelopen in relatie tot de stad IJsselstein. Een stad waar ik nooit heb gewoond, zelfs verre van. Ongelooflijk, dacht ik, hoe kan dit?
Nog steeds heb ik hier geen antwoord op.
Mijn 3 trauma’s in een notendop
Het 1e trauma in relatie tot deze stad, was op mijn 15e.
Ik woonde in Lexmond en werkte in een snackbar in IJsselstein, alwaar ik in contact kwam met een loverboy. Hij woonde hier. Ondanks waarschuwingen van anderen over hem, kon ik de verleiding niet weerstaan van zijn aandacht voor mij. Van huis uit was ik beschadigd en zeer kwetsbaar, vanwege onopgeloste trauma’s die nog in mijn systeem zaten. De aandacht die ik miste van mijn vader….en moeder. Hij gaf mij wel aandacht en van het een kwam het ander. Seksueel misbruik vond plaats. Misbruik wat ook in mijn beide families voorkwam , maar dan vnl. in de kampen waar een aantal van mijn familieleden (beide kanten) zaten na WOII. Ook hier vonden dagelijks seksueel misbruik en andere zware mishandelingen plaats. Deze trauma’s zijn nooit verwerkt door mijn familie en doorgegeven aan de latere generaties en dus ook aan mij. Op 1 of andere manier herbeleef ik dus soortgelijke trauma’s, ik trok ze onbewust aan, en in dit geval met een loverboy. Het lichaam, de ziel en geest kennen de weg van heling. Eerst moet iets getriggerd worden, voordat het kan helen!
Hier heb ik een behoorlijke knauw aan over gehouden, zowel op seksueel gebied met een zeer late, gezonde seksuele ontwikkeling, 3 afschuwelijke bevallingen en moeite hebben met relaties. Toendertijd kende ik de gevolgen nog niet en onderging het….vanuit kinds bewustzijn en leerde mezelf (onbewust) af te schermen door tot mijn 37e in een fantasiewereld te leven. Alleen daar kon ik mijn diepe wonden aan, door mooie verhalen te verzinnen.
Mijn 2e trauma in relatie tot deze stad, was op mijn 16e.
Ik wilde dolgraag een Yamaha brommer met versnellingen. Dit vond ik stoer, meisjes reden toen niet op zulke brommers, en ik was altijd al een buitenbeentje. Een brommer zou mij vrijheid geven, weg van huis, de wijde wereld in. Helaas was dit van korte duur…
De reden waarom ik ook bleef werken in die snackbar was vanwege het feit dat ik hiervoor kon sparen. Zo jong als ik was….eindelijk had ik het geld bij elkaar en kocht een mooie blauwe Yamaha brommer, opgevoerd en wel.
Na een avondje uit in disco de Baccarole in IJsselstein, stapte ik op mijn brommer en reed terug naar huis. Een rit van zo’n 30 minuten. Nog geen 5 minuten later, nog in IJsselstein, kwam ik in een frontale botsing met een andere brommer. Allebei bewusteloos. Een wonder dat we beiden nog leefden. Ik kwam bij, de ambulance arriveerde en ik belandde een half jaar in een rolstoel. De brommer was total loss….weg droom. Dit vond ik erger dan mijn fysieke toestand. Mijn fysieke trauma. Niets was gebroken, wederom een wonder, maar alles gekneusd.
Toen ik in 2000 aan een 4-jarige opleiding begon voor psychosociaal therapeut, kregen we ook tekening- analyse. Een opdracht was het tekenen van je ouderlijk gezin toen je ongeveer 5 jaar was. Deze methodiek pas ik ook toe in mijn begeleiding met mensen.
Aangezien ik geen herinneringen had aan die tijd, tekende ik mijzelf op latere leeftijd. Ook mijn brommer had ik getekend, heel groot, met een groot rood achterlicht. Mijn leraar Loek Knippels, enorm deskundig in de tekening-analyse vroeg aan mij waar dit rode licht voor stond. Ik antwoordde iets in de trant van liefde voor mijn brommer. Maar Loek wist wel beter. Hij zei dat het iets te maken had met een alarm, iets naars, een gevaar. Ik kon toen niets bedenken. Kun je nagaan hoever ik alles had onderdrukt. Zowel de loverboy, als het ongeluk….
Pas vorig jaar (21 jaar later) kon ik een link leggen met het rode achterlicht. Het kwam gewoon binnen, zomaar, als inzicht.
Natuurlijk had ik wel al jarenlang gewerkt aan mijn kindpijnen en overgedragen trauma’s, maar deze link leggen…die kwam pas veel later.
Had ik toen meer begeleiding gehad, dan denk ik wel dat ik eerder aan het loverboy trauma had kunnen werken. Dit kwam pas vele jaren later, immers, ik had een lange lijst aan trauma’s te verwerken. Dat kan niet allemaal tegelijk.
Het 3e trauma in relatie tot deze stad
Dit was vorig jaar toen ik en tientallen andere ondernemers, ben bedonderd door een bedrijf dat destijds (nu verhuisd) in IJsselstein was gevestigd. Hier heb ik al eerder over geschreven in een blog, maar dit bedrijf helpt ondernemers met de promotie.
Lang verhaal kort; lange tijd was mijn onderneming niet goed online te vinden en kostte mij dit onnodig geld. Hoe ik dit trauma aantrok is een langer verhaal en heeft te maken met een voorouderlijk trauma, toen alle bezittingen werden afgenomen van beide families en zij met niets opnieuw moesten beginnen. Ik ook, voor de 2e keer! Totdat ik ook dit trauma zou gaan helen.
Van kinds bewustzijn naar volwassen bewustzijn
De verdere inhoud van deze 3 trauma’s gaat nu te ver om te delen en kun je ook lezen in mijn andere blogs. Mij gaat het nu veel meer over de ‘toevalligheid’ van 3 keer trauma, gerelateerd aan 1 stad, waar ik niet woonde. Ik geloof niet in toeval en ik weet zeker niet alles, zoals nu.
Hoe kan dit?
Vanuit de emotionele erfenis gezien, zou het ook kunnen liggen aan de stad zelf, alwaar nare dingen zijn gebeurd met de vorige generaties. Dit is bij mij niet het geval. De trauma’s zelf kan ik uiteraard wel plaatsen.
Of wil dit mij zeggen dat deze 3 trauma’s te maken hebben met eigenwaarde? Dat dit nog aandacht behoeft? En zo blijf ik leren…
Misschien hoef ik dit ook niet te weten en is het ‘gewoon’ een gegeven?
Wat mij wel opvalt, gelukkig, is dat ik elk trauma op een steeds meer volwassen manier ging verwerken. Dat is namelijk ook de bedoeling.
Het 1e trauma onderdrukte ik als kind en kreeg pas jaren later aandacht. Dit wegdrukken veroorzaakte dat ik vaak op situaties reageerde vanuit kinds bewustzijn en ging projecteren op anderen. Met alle schadelijke gevolgen…
Dit verwerken gebeurde ook door met mijn vader te praten, soms nog op een kinderlijke manier met véél boosheid. Later werd dit zachter en probeer ik telkens weer vanuit liefde contact te zoeken met mijn vader.
Mijn seksuele ontwikkeling blijft om aandacht vragen, maar er zit geen pijn meer op. De loverboy heb ik vergeven, maar ik wil hem niet tegenkomen..
Het 2e trauma van fysieke pijn en verlies van mijn zgn. vrijheid.
Dit heb ik met de jaren op een bepaalde manier opgelost en verwerkt. In het begin vanuit kinds bewustzijn, middels strijd. Het hoe is nu even niet aan de orde. Nu weet ik dat innerlijke vrijheid in jezelf zit en niet in materie of status.
Het 3e trauma heb ik aan kunnen gaan door de pijnen te doorvoelen. Om ernaar te kijken vanuit een volwassen bewustzijn!
Ik wist en weet dat dit de énige manier is. Het waren overigens ook trauma’s die mijn grootouders hebben ervaren en aan mij (en mijn zus) hadden doorgegeven. Het was nu aan ons om dit te helen, zodat het doorgeven bij ons stopt! Dat is de reden waarom ik bepaalde pijnlijke situaties aantrok, totdat ik hier aandacht aan ging geven.
Warme Hartegroet,
Monique Angèle
Reacties zijn welkom op praktijkhappyworld@gmail.com