Bevrijdingsdag – 5 mei – komt er weer aan.
Een dag voor velen om nooit te vergeten – om in ere te houden – zeker nu in deze crisistijd!
Voor mijn ouders en mij heeft bevrijding een andere betekenis. Helaas hebben mijn ouders nooit bevrijding gekend, de pijnen zaten/zitten te diep en goede hulp was er niet. Zelf ken ik bevrijding van mijn emotionele erfenis, te maken met o.a. het vreselijke oorlogsverleden van mijn (groot)ouders…
Toen ik terugkwam uit Zuid-Afrika, waar ik een tijd had gewoond en gewerkt met de lokale bevolking, moest ik weer helemaal opnieuw beginnen; huis vinden – inkomsten creëren – PT baan zoeken & praktijk opnieuw opstarten.
Ik was bijna 54 jaar! Zeker niet makkelijk en al helemaal niet op deze leeftijd, maar ik pakte mijn verantwoordelijkheden op. Inmiddels had ik m.i. voldoende levenservaringen opgebouwd en voelde dat het eerst de tijd was om mijn boek te schrijven. Het schrijven van dit autobiografische boek “Alles begint met DE EMOTIONELE ERFENIS van onze (voor)ouders, heeft het laatste stukje bevrijding in mijzelf opgeleverd. Dit, aangezien de (onverklaarbare) donkere wolk die jarenlang boven mijn hoofd hing, mede ten gevolge van mijn emotionele erfenis, nu is ‘verdwenen’. Hier bedoel ik mee dat ik van mijn open wonden littekens heb gemaakt en ik ze niet meer de overhand laat krijgen in mijn leven. In het kort is een emotionele erfenis, wat je naast fysieke kenmerken, erft van jouw (voor)ouders, zoals hun onverwerkte trauma ‘s en pijnen, die van generatie op generatie kan worden doorgegeven
Ik ben kleinkind van grootouders, die tijdens de WOII verkeerde beslissingen hebben genomen, waardoor meteen na de bevrijding in 1945, voor beide families de hel begon! Geen van allen hebben samengewerkt met de Duitsers, integendeel, maar aan moeders kant liet haar vader zich in de WOII naturaliseren tot Duitser vanwege een buitenechtelijke relatie en aan vaders kant bleven zijn vader en tante (niet actief) lid van de NSB uit economische overwegingen, met alle vreselijke gevolgen van dien.
Meteen na de bevrijding in 1945 werden in totaal 6 personen uit beide families (vaders en moeders kant) geïnterneerd in kampen, waaronder mijn moeder als kind. In deze kampen gebeurde de meest vreselijke dingen; onthouding van voedsel en medicatie, dreiging tot kaalscheren en transportatie naar Duitsland, verkrachting e.a. seksuele uitspattingen.
Hoe frappant dat mijn vader en moeder met een soortgelijk verleden elkaar tegenkwamen en in het geheim een relatie begonnen. Allebei getergd en gebroken door een oorlogsverleden en geheimen, hetgeen zij (onbewust) aan hun kinderen doorgaven middels de conceptie! Pas op mijn 37e werden de oorlogsgeheimen gedeeld, durfden mijn ouders hun stilzwijgen te doorbreken, omdat ik nadrukkelijk zei dat ze mij zouden helpen met mijn worstelingen in het leven, door mijn vragen over mijn/ons verleden te beantwoorden. Heel dapper van mijn ouders dat ze het aandurfden, omdat er nog steeds zo een groot taboe op heerst, zelfs nu nog, anno 2021! Vele duizenden nazaten van de zogenaamde “foute” (groot)ouders leven nog in stilzwijgen, vanuit schaamte en pijn, niet wetende dat ze hiermee juist hun pijnen in stand houden en ook die van hun evt. (klein)kinderen.
Vele duizenden Nederlanders kennen het woord ‘bevrijding’ niet! Zij leven nog ‘gevangen’ in hun hoofd.
Mijn boek, wat verdeeld is in 3 delen, gaat in deel 2 over de waargebeurde (oorlogs)verhalen van mijn (groot)ouders en de gevolgen daarvan in mijn eigen leven. Alles is in de ik-vorm geschreven, zodat je het gevoel krijgt dicht bij de persoon te staan waarover wordt geschreven. Mijn moeder is helaas inmiddels overleden…in haar laatste levensjaren ging zij door haar Alzheimer, vaak in gedachten terug naar het kamp…ze was zich wel bewust van mijn belofte aan haar, om haar en mijn vaders verleden in boekvorm te gaan schrijven, hen hiermee een stem te geven, waar ze hun hele leven naar op zoek waren. Ook hoopte mijn moeder dat ze met haar verhaal anderen kon helpen…
Dit boek is mijn geesteskindje, omdat het niet alleen mijn en mijn ouders kwetsbaarheid en leerprocessen laat zien, maar ook vele handvatten geeft hoe je familie-patronen kunt doorbreken en jezelf kunt bevrijden van je emotionele erfenis! De handvatten zijn gestoeld op mijn jarenlange begeleiding van mensen uit verschillende culturen, in verschillende landen en mijn eigen levenservaringen. Wanneer je jezelf bevrijdt van jouw emotionele erfenis, andere pijnen en beperkte overtuigingen, kom je in contact met wie jij wérkelijk bent, jouw eigen identiteit, zonder de emotionele ballast van jezelf, anderen en jouw verleden!Iedereen heeft een emotionele erfenis en vele mensen zullen zich herkennen in onze verhalen, ongeacht de opgelopen pijnen. Dát is de kracht van dit boek!
Zelf heb ik inmiddels diverse trauma’s en angsten waarvan ook veel geërfd, overwonnen. Om er een aantal te noemen: depressies – destructieve gevolgen van mijn relatie met een loverboy op mijn 15e – claustrofobie – angst voor het donker – nachtmerries – verschillende fysieke aandoeningen – verlost van beperkte overtuigingen (vooral uit de vrouwenlijn voor mij) e.a. Ik geloof absoluut in het zelfhelend vermogen van de mens!
Een passage uit mijn boek en letterlijk verwoord door mijn moeder in de ik-vorm
Ik had nog steeds angst voor het donker en was erg onzeker. Heb me nooit kind gevoeld! Toen klopte mijn vader ineens middenin de nacht aan. Hij was in 1944 gedeserteerd uit het Duitse leger en zat ondergedoken met de ondergrondse strijdkrachten. Op het moment dat mijn moeder dit aan mij vertelde, klopte de Gestapo aan de deur. Ik mocht niets zeggen. Wij moesten tegen de muur met machinegeweren in onze rug. Mama en ik. Mijn moeder werd gearresteerd en bleef meerdere dagen weg. Ik was ongeveer negen jaar. Ik wist dat papa op het dak zat, maar mocht niets zeggen. Dit was mijn eerste grote geheim. Ik heb geheimen altijd als een opdracht gezien. Ben hier later vaak tegenaan gelopen! De Gestapo is meerdere keren geweest. Mijn vader zat inmiddels ondergedoken in Driebergen. Hiervóór zwierf hij in het bos en ik moest hem hier eten brengen. Ik scheet in mijn broek, maar deed het ‘gewoon’. Hierna ben ik nooit meer in mijn eentje in het bos geweest.
Later kwam mijn vader, vermomd als oude man, lopend vanuit Driebergen naar Doorn waar wij zaten, eten brengen. Ik was elke keer bang dat hij gepakt zou worden. Hij moest namelijk steeds langs een Duits werkend kanon die in onze tuin stond. Hij had veel moed voor ons over, maar ook weer niet. Hij wist wat hij ons aandeed. Was hij gevonden, hadden wij allemaal de kogel gekregen. Zeer onverantwoordelijk. Ook het feit dat wij Duitsers bleven! Ik voelde mij in die tijd gigantisch eenzaam en had vele onbeantwoorde vragen. Niemand hielp mij hiermee en soms worstel ik nog hiermee – met die onbeantwoorde vragen over mijn vader, moeder en papa, jouw vader. Ik heb mij altijd op de achtergrond gehouden. In de oorlog had ik grootse angst voor dit kanon in onze tuin. Vliegtuigen werden hier namelijk mee beschoten. We lagen vaak plat op de grond. Ook was ik bang voor de soldaten. Mijn leven werd door angst beheerst!
Mijn vader heeft anderhalf jaar in de gevangenis gezeten. We mochten hem (later) twee keer per maand bezoeken, achter glas. Hij zat tussen de misdadigers. Niet lang daarna, op 7 augustus 1945 en mijn moeders verjaardag , kwam de BS weer binnenstormen. Het was ‘s ochtends vroeg en mijn moeder, ik en mijn zusje werden afgevoerd. Wij kregen geweren in onze rug. Ook over mijn moeder werden allerlei leugens verteld en opgenomen in diverse documenten. Mijn moeder, ik en mijn zusje werden nu geïnterneerd in een interneringskamp aan de Voorschoterlaan in Rotterdam. Wij werden ruw behandeld.
Een passage uit mijn boek en letterlijk verwoord door mijn vader in de ik-vorm
Tegen het einde van de oorlog was ik dertien jaar. Op 6 mei 1945 werden mijn ouders en tante afgevoerd door de BS (Binnenlandse Strijdkrachten). Ze kwamen met zes man en mijn ouders kregen geweren in de rug. Ik bleef alleen achter met mijn broertje van negen jaar en zusje van anderhalf jaar. Ik bleef moederziel alleen achter, niet wetende hoe en wat. Ik dacht mijn ouders nooit meer terug te zien. Dit was één van de ergste dingen die ik heb meegemaakt! Ik kan me deze dagen niet goed meer herinneren. Wel weet ik dat ik geen hulp kreeg, want iedereen was bang om te helpen.
Mijn moeder kwam na twee dagen terug. Mijn vader en tante bleven in de gevangenis. Ze kwamen terecht in een manege in Bilthoven, wat omgevormd werd tot gevangeniskamp De Varenkamp. Hierna, zo’n twee maanden later, werden ze naar het voormalig Duits concentratiekamp Amersfoort gebracht. Mijn moeder en ik mochten hier één keer per maand een half uurtje op bezoek gaan bij mijn vader en eten meenemen. Mijn vader kreeg bijna geen voedsel en was erg mager, terwijl hij altijd een forse man was. Hij is in korte tijd van ongeveer 120 kg naar 70 kg gegaan. Ik heb nog nooit iemand zo snel 10 boterhammen zien eten. Het was een afschuwelijke tijd.
Na één jaar in kamp Amersfoort te hebben gezeten werd, ging mijn vader naar kamp Hoorn en daarna naar kamp Naarden. In kamp Hoorn heeft hij nog op sterven gelegen. Hij had angina en dit was dodelijk in die tijd. Iemand redde zijn leven met een stukje brood, hierdoor kwam de pus eruit. Hij vertelde mij over een ander voorval in het kamp. Het was die dag erg heet en ze moesten boomstammen gaan rooien. Toen mijn vader om wat water vroeg, zei een bewaker van de BS tegen hem dat hij zijn keel zou opensnijden en in zijn strot zou zeiken. In totaal heeft mijn vader ruim twee en een half jaar in kampen gezeten!! Dit komt mede door valse beschuldigingen van mensen die mijn vader wilden benadelen vanuit eigen belang en of door de haat voor alles wat te maken had met Duitsland, zodat hij langer in de kampen moest verblijven én onder erbarmelijke omstandigheden!
*******************
Tot zover enkele passages die letterlijk zijn verwoord door mijn ouders in 2002 en overgenomen uit mijn boek. Hier begonnen de oorlogstrauma’s van mijn ouders die ze nooit hebben kunnen verwerken….
De foto bij dit artikel staat voor mij symbool voor ‘BEVRIJDING” !
Een vuist door mij geschilderd op 21-03-21 en tevens behorende bij de kreet uit Zuid-Afrika: ‘Amandla’. Dit betekent o.a. Kracht / Power.
Kracht ontstaat wanneer jij je bevrijdt hebt van jouw emotionele erfenis, andere opgelopen pijnen en opgelegde regels van anderen.
Hoe toepasselijk ook in deze tijd omdat ons veel regels worden opgelegd en onze vrijheid aantasten !!
Waar denk jij aan bij ‘bevrijding’? Schrijf het me gerust (praktijkhappyworld@gmail.com) en wie weet plaats ik het op mijn website! Met jouw goedkeuring uiteraard 😉
❤️ Monique