Mijn voorgeschiedenis & openbaarmaking oorlogsarchief in een interview

Interview met journalist Iris Boelens op di 23-4-24
Vragen van Iris en mijn antwoorden

Delen uit dit interview zijn geplaatst op zaterdag 4 mei 2024 in de kranten
BNDeStem, het ED en BD; websites www.bndestem.nl – www.bd.nl – www.ed.nl
Het artikel staat onderaan dit blog wat je kunt downloaden

Vragen van Iris:

1. U ontdekte pas op latere leeftijd wat er met uw familie is gebeurd in de Tweede Wereldoorlog. Wat wist u voor deze tijd? U stelt namelijk op uw site dat u altijd aanvoelde dat er geheimen waren. Hoe uitte dit zich? 
2. Op uw site schrijft u dat uw ouders het heel lastig hebben gehad. Ze hadden bijvoorbeeld te maken met uitsluiting en pesterijen. U spreekt van emotionele erfenis en dat het overgedragen wordt. Wat bedoelt u hier precies mee? En heeft het nog steeds effect op u en uw familie? 
3. Wat vindt u ervan dat het CABR vanaf volgend jaar beschikbaar is? Bent u als nabestaande er klaar voor dat de informatie openbaar te vinden is? 
4. Heeft u ooit de CABR dossiers van uw familie ingezien? 
5. Uit een artikel van ARQ blijkt dat er signalen zijn dat door de naderende openbaarmaking bepaalde klachten weer sterker kunnen gaan ontwikkelen die zijn ontstaan door een oorlogstrauma. Bent u hier ook bang voor? 
6. Maakt u zich zorgen over vervelende reacties als het CABR openbaar is? Of bent u daar op voorbereid dat mensen mogelijk iets over uw familie gaan lezen? 
7. Wat zou u anderen adviseren die een soortgelijke ontdekking gaan doen over hun eigen familiegeschiedenis? Hoe kunnen zij het beste omgaan met deze informatie?

Mijn antwoorden

Mooie vragen stel je.. Hier kan ik geen korte antwoorden op geven, ivm de complexiteit van alles.

1. Ja ik was al 37. Voor die tijd was er vooral afstand, tussen mij en mijn vader en met mijn moeder. Met mijn moeder begon ik vanaf mijn 30e een relatie op te bouwen. Vanaf mijn 37e t/m mijn 52e was zij een echte moeder voor mij, totdat zij Alzheimer kreeg. Voordat ik dus hoorde van het traumatische leven van mijn beide ouders, waren er vooral veel vraagtekens; Waarom handelden mijn ouders zoals ze handelden (afstandelijk, emotieloos, waren er veel koele, boze blikken), werden gevoelens en emoties niet besproken, kende ons gezin geen liefde? Natuurlijk niet expres, mijn ouders waren allebei getraumatiseerd en wisten niet hoe met liefde om te gaan. Ik wist dat er geheimen waren, dat er wat mis was, dat voelde ik gewoon, maar het bleef iets ongrijpbaars. Als hooggevoelig kind begreep ik mijn gezin/de wereld niet, voelde me eenzaam, onzichtbaar en sprak met posters a/d muur en was er geen aandacht voor mij als kind. Ook mijn hooggevoeligheid werd niet erkend. Zo ging ik beperkende gedachten ontwikkelen zoals bv ik ben niet goed genoeg, ik ben dom. Maar ook afweermechanismen om de pijnen maar niet te hoeven voelen, zoals bv tot aan mijn 37e in een fantasiewereld leven. Daar creëerde ik een wereld die ik fijn vond en om zo de buitenwereld aan te kunnen. Alleen dan lééf je natuurlijk niet echt, bleef ik heel lang naïef, erkende mijzelf totaal niet als een volwaardig persoon en ging me onbewust identificeren aan de onverwerkte pijnen en trauma’s van mijn ouders en voorouders. Ik handelde vanuit, dacht aan en voelde pijn, maar waar ik dus jarenlang niet de vinger op kon leggen. Pas tijdens mijn 4 jarige therapeutenopleiding die op mijn 36e begon en het gesprek met mijn ouders over hun verleden een jaar later, werd een belangrijk begin gemaakt in de ommekeer hiervan. En zo begon mijn innerlijke groei en verwerking van een lange lijst aan voorouderlijke trauma’s. Ik had immers van 2 ouders en 4 grootouders trauma’s geërfd. Ik heb uit mijn kinderjaren bijna geen herinneringen, deze zijn op 2 handen te tellen. Mijn herinneringen beginnen pas vanaf de tijd dat mijn eigen kids geboren werden.
   
2. Hiervoor moet ik eerst wat meer uitleggen: Beide ouders zijn idd getraumatiseerd uit WOII gekomen en zijn kinderen van zgn. ‘foute’ ouders in WOII. In een notendop: 6 familieleden, waaronder mijn moeder en zusje als kind samen met haar moeder en mijn vaders vader en tante, zijn geïnterneerd in kampen, en mijn moeders vader in een strafgevangenis. Sommigen jarenlang, maar allemaal onder afschuwelijke omstandigheden. Het onthouden van voedsel en medische zorg, zware mishandelingen, vernederingen en seksuele intimidatie waren aan de orde van de dag. Dus niet alleen kwam iedereen, waaronder mijn ouders, zwaar gehavend uit de oorlog, ook werden ze afgewezen door de maatschappij, uitgescholden door leeftijdsgenoten en werden alle bezittingen van beide welgestelde families afgenomen, die ze niet terugkregen. Dit allemaal omdat mijn vaders vader zijn NSB lidmaatschap niet had opgezegd om economische redenen, hij was overigens niet actief lid, en omdat mijn moeders vader vanwege zijn naturalisatie tot Duitser, zijn gezin in NL ook de Duitse nationaliteit gaf. Dit vanwege zijn liefde voor een Duitse vrouw. Hij moest in het Duitse leger en deserteerde naar NL. Geen van allen heeft zich schuldig gemaakt aan samenwerking met de Duitsers, maar zij zijn wel als zodanig bestempeld en behandeld. Mijn grootouders hebben wel enorme misstappen gezet, waar zij en hun naasten vooral psychisch voor hebben geboet. Niemand heeft meer een ‘normaal’ leven nadien kunnen leven! Geen van allen hebben ze een eerlijk proces gehad!
   Dit is echt een notendop, maar kreeg ik dus mee als pakketje bij de conceptie. Zo begon mijn leven, onbewust nog van alles weliswaar. Dit noem ik de emotionele erfenis. Naast het erven van fysieke kenmerken, ontvang je bij de conceptie ook de onverwerkte trauma’s van jouw biologische (voor)ouders. De emotionele erfenis kan bestaan uit een combinatie van hun angsten, nachtmerries, verlangens, emoties, gedragingen en (beperkte) overtuigingen.
   Deze worden van generatie op generatie doorgegeven, totdat iemand binnen de familie dit gaat herkennen, bewust van wordt en hiermee aan de slag gaat. De doorgegeven trauma’s gaan herkennen, erkennen, doorvoelen en uiteindelijk loslaten. Hier kan iedereen uit de familie die hiervoor openstaat de voordelen van ondervinden. Die persoon binnen de familie ben ik. Zoals ik in een blog van mij schrijf, woedde de oorlog die mijn voorouders en ouders hebben meegemaakt, voort in mij, dus innerlijk. 
   
   Ja, dit heeft nog steeds zijn effect op onze familie. Hierover schrijf ik heel uitgebreid in mijn autobiografische boek. Ik kan echter alleen voor mijzelf spreken ivm privacy van overige familieleden. Zelf heb ik al het eea kunnen verwerken en ben voor mijn gevoel het laatste van een lange lijst aan overgedragen trauma’s aan het oplossen (verwerkt heb ik het al). Met niets helemaal opnieuw beginnen. Dit voorouderlijke trauma ‘trok’ aan mij, waardoor ik (nog) onbewust, verkeerde keuzes ging maken. Zo werd dit opgeslagen trauma getriggerd, kwam naar de oppervlakte en kon ik het helen.  (Zoals dus ook mijn voorouders van beide kanten hebben moeten meemaken; verliezen van alle bezittingen, alleen bij mij in andere vorm). Voor mij was dit de tweede keer in mijn leven en de laatste keer begon op mijn 54e. Inmiddels ben ik mij hier een paar jaar van bewust en het gaat na een hele pijnlijke tijd steeds beter. Op alle vlakken (fysiek/emotioneel/mentaal/spiritueel) ben ik de gevolgen van dit (elk) trauma aan het uitzuiveren, en dat doe ik m.n. met Reiki, bewustwording en dagelijkse zelfreflectie en wandelen in de natuur.
   Maar ik ben geen slachtoffer, ik leer en ervaar en werk aan mijzelf. Het verleden kan ik niet veranderen, wel hoe ik hiermee omga!
   Ik ken mijn missie en de emotionele erfenis is deels mijn missie geworden sinds 2018, dus ergens voel ik mij ook dankbaar voor mijn voorouderlijke verleden. Overigens ben ik van mening dat dagelijkse bewustwording van mijn innerlijke processen belangrijk blijft voor de rest van mijn leven, om zo alle littekens geen open wonden meer te laten worden!
   
3. Wat mooi dat jullie aandacht geven aan zo’n beladen onderwerp, de zwarte blz in onze geschiedenis en waar helaas nog veel taboe op zit. Ik ben voorstander van de openbaring….alles om de geschiedenis niet te laten herhalen en om mensen misschien net dat duwtje te geven, op zoek te gaan naar hun voorgeschiedenis! Zo werk je mee aan een fijnere wereld!
   
   Ja, ik ben er klaar voor. Ik ben al een open boek door het uitbrengen van mijn autobiografische (werk)boek; “Alles begint met DE EMOTIONELE ERFENIS van onze (voor)ouders”. Het enige wat even bij mij opkwam toen ik hoorde over de openbaarmaking, is dat er veel valse getuigenissen in de dossiers zitten, zoals waarschijnlijk bij veel andere mensen. Ook daarom ben ik blij met mijn boek. En…ik hoef mijzelf niet te verdedigen, ik ken mijn eigen waarheid.
   
4. Zeker, twee keer. De eerste keer met mijn moeder (begin 2000) toen ik in gesprek ging met mijn ouders over hun en mijn verleden. Mijn moeder durfde het toen aan om naar het Nationaal Archief te gaan en ik wilde mee. Zo zie je maar wat een gesprek in gang kan zetten…het heeft haar geholpen haar leven en haar ouders beter te begrijpen en ik vermoed ook haar vader te kunnen vergeven. Zo was mijn moeder. Later nog een keer alleen (2019), om meer onderzoek te doen voor mijn boek dat in 2019 op de markt kwam.
   
5. Neen. Door het verwerken van alle geërfde voorouderlijke en eigen trauma’s sta ik sterk in mijn schoenen. Ik kan me wel voorstellen dat dit kan gebeuren bij mensen die nog niet alles verwerkt hebben. Dan is dit een signaal dat iemand alsnog de kans kan geven te helen. Mocht dit bij mij gebeuren, dat een litteken getriggerd word, heb ik de mogelijkheid hier aandacht aan te geven en vooral niet weg te stoppen, want ik ken de gevolgen hiervan!
   
   Overigens ben ik een enorm voorstander van het vergroten van kennis over transgenerationeel trauma onder de professionele hulpverlening, m.n. voor onze grote doelgroep (meer dan 1.000.000 nazaten). Hier hoop ik met mijn boek, mijn blogs en werk, maar ook door het geven van interviews, aan te kunnen bijdragen. Hierdoor kunnen degene die dit willen, om hulp vragen en hoeft ook de openbaarmaking niet nadelig te verlopen, maar kan het juist een positief gevolg geven.
   
6. O ik geloof zeker dat deze gaan komen, daar zijn we mens voor. We hebben altijd een mening, een oordeel. Ik heb mij sinds ik bewust leef (vanaf 37e) zelden nog druk gemaakt om oordelen van anderen en probeer zelf ook niet te oordelen. Dit zegt namelijk alles over de persoon die oordeelt en is m.i. nu juist de les en uitdaging voor ieder individu. Om niet te oordelen over een ander en eigen pijnstukken op te lossen. Dit lukt natuurlijk niet altijd, maar ernaar streven is al heel mooi. Dat dit, deze openbaarmaking daar aan bij kan dragen, vind ik alleen maar een mooie gelegenheid daarvoor. Het is namelijk een groot gebeuren met mogelijk een groot gevolg. Dan kunnen leringen niet uitblijven! 
   
7. Mijn advies. Probeer voorafgaande de openbaarmaking eerst jouw voorgeschiedenis te achterhalen. Je kunt dit doen door de dossiers te gaan inzien en/of door met jouw ouders/grootouders of tante/oom in gesprek te gaan. Maar het beste lijkt mij en en. Zo voorkom je eventuele nare verrassingen waar je niet op zit te wachten. 
   
   Probeer dan m.n. alle onverwerkte pijnen & trauma’s te achterhalen. Zodra je jouw geschiedenis hebt achterhaald, begint de bewustwording. Dat is altijd stap één. Bewustwording van jouw eigen innerlijke processen, jouw manier van denken, voelen en handelen. Wat is van jou, wat heb je geërfd van jouw (groot)ouders, wat is nog niet verwerkt, hoe ga je dit verwerken, wanneer? Zodra je meer kennis hebt van de onverwerkte pijnen & trauma’s, erken ze dan door deze te doorvoelen zodra ze getriggerd worden, te verwerken en te transformeren en uiteindelijk los te laten. Breng jezelf in kaart. Je kunt dit proces van heling alleen doen of met de hulp van een therapeut. Er zijn vele soorten therapeuten die jou hiermee kunnen helpen.
   
   En zo zorg je ervoor dat de pijn of trauma’s bij jou stoppen!!
   
   Mijn pleidooi betreft sowieso iedereen te motiveren om hun voorouderlijke geschiedenis te achterhalen en dan m.n. onverwerkte pijnen & trauma’s.
   
   Hiermee begint namelijk jouw leven! Hoe moeilijk ook; m.i. is met het niet (h)erkennen van je voorouderlijke geschiedenis (dus het niet willen weten/wegstoppen), dit juist vaker kan leiden tot een niet vervuld leven en pijn. Daarnaast ontken je hier tevens een deel van jouzèlf! Het zit in jouw DNA! Want zoals al gezegd, alle onverwerkte trauma’s van jouw ouders en grootouders worden overgedragen middels de conceptie.
   
   Wanneer je trauma namelijk niet hebt geheeld, ga je creëren vanuit trauma. . Wanneer je de last van jouw verleden meedraagt, bewust of onbewust, zul je niet gelukkig zijn. Ga aan de slag, neem de regie (terug) over jouw leven en vertrouw erop dat alles dat je verwerkt uiteraard ten goede komt aan jezelf, maar indirect ook aan de wereld.
   
   “Wees zelf de verandering die je in de wereld wilt zien.” Mahatma Gandhi

Fijn dat je mij hebt aangehoord! Dankjewel voor je aandacht en dit interview!
Monique Angèle (www.moniquevandelaar.nl)

*********

Hieronder het artikel zoals het is geplaatst in diverse kranten op zaterdag 4-5-24